West moest vier harten vasthouden en dus ♦H sec zetten. Noord speelt nu de laatste troef waarop in zuid ♦V verdwijnt. Weliswaar mag west na zuid afgooien maar hij is toch in dwang gekomen. Als hij een harten weggooit, worden de harten in zuid hoog, gooit hij ♦H weg dan wordt ♦10 de dertiende slag.

Het sprookje is uit
Een maand na het behalen van het EEG-kampioenschap bereikte bridgend Nederland het nieuws dat het sprookje uit was. Het vijftal had al vóór het EEG-kampioenschap bonje gekregen en zou eigenlijk nooit meer samen spelen. Van der Goot: “We zouden het seizoen voltooien en daarna nog eens bij elkaar komen, maar dat bleek niet meer nodig, want alle besluiten stonden al vast.”

Jaap Klokkemeyer verwoordde het treffend in het bridgeblad: “Franz Kafka zou de belevenissen en de gevoelens van de EEG-kampioenen kunnen beschrijven. De onwezenlijke achtergrond van een team dat in werkelijkheid niet meer bestond, dat begon in de overtuiging uit nood en bij gebrek aan beter te zijn opgeroepen en dat zich bovendien geheel of gedeeltelijk, terecht of ten onrechte, minder gewenst voelde aan de tafels in het Zuid-Limburgse casino. Het laat zich waarschijnlijk alleen verklaren door de Groningse nuchterheid, die de vijf, geen van allen geboren in Stad of Ommeland, zich in de loop der jaren eigen hebben gemaakt. Groningers lopen niet snel met hun emoties te koop, slagen er soms voortreffelijk in gevoelens te verbergen, maar kunnen en willen niet voorkomen dat toch eens de bom barst en gaan vervolgens over tot de orde van de nieuwe dag.”

Een vooruitziende blik
Klokkemeyer vond het succes een toevalstreffer. Hij had een punt, want als het Cees Sint ter ore was gekomen dat het team niet meer bestond, was de bondscoach wellicht op zoek gegaan naar andere invallers. Maar later bleken deze vijf bridgers stuk voor stuk klasbakken. Kees Verkade en Paul Jansen bewezen zich als vervaarlijke tegenstanders in de meesterklasse, Joop van der Goot werd met Jan Westerhof Nederlands kampioen paren, en Piet Jansen werd met Jan Westerhof in 1993 zelfs wereldkampioen. Sint had het dus goed gezien.

Het biedverloop verdient enige toelichting: nadat noord had gepast, psychte Verkade met 1SA. Hij had er wel over nagedacht: mochten de tegenstanders veel punten hebben, dan maakte hij het ze wel heel lastig. Mochten ze voor straf doubleren, dan kon hij vluchten naar schoppen. Maar wat als partner een goede hand had? Ook daar had Verkade rekening mee gehouden: na Stayman zou hij 2♦ antwoorden, een vierkaart in een hoge kleur ontkennend (!), waarna het waarschijnlijk was dat partner volgens hun systeemafspraken 2♠ zou bieden om de verdeling op te vragen. En dan zou Kees fijntjes passen.

Maar het liep anders en nóg mooier. Zuid keek verlekkerd naar al zijn punten en doubleerde voor straf, west liep weg naar 2♥ en noord bood 3♣. En wéér blufte Verkade, dit keer door 3♦ te bieden. Zuid dacht op weg naar een slem in klaveren te gaan door met 4♠ een controle aan te geven. Daar dacht noord anders over: hij keek nog eens naar z’n kaart en keek nog eens naar het biedverloop. Links van hem had ruiten geboden, rechts van hem harten, zelf had hij de klaveren aangeboden, dus meende hij dat het 4♠-bod wel eens echt zou kunnen zijn en paste! Verkade lachte in zijn vuistje en begon met een achtkaart troef tegen te verdedigen (!): vier down en een volle top.

Zuid had het wel goed gezien: klein slem in klaveren is eenvoudig te maken. De echte parentijger maakt zelfs alle slagen. Stel: oost start met ♦7 - een andere start maakt niet uit – voor de aas in zuid. Vervolgens speelt de leider ♠A, schoppen hoog getroefd in zuid, klaveren naar de boer en weer een schoppen hoog getroefd en klaveren naar de heer. Vervolgens nog tweemaal klaveren waarna deze eindfiguur is ontstaan:

Geraadpleegd

Jaap Klokkemeyer Het sprookje ‘Het wonder van Valkenburg’is uit, Bridge, juni 1987

Jan van Cleeff, Geniale Groningse bluf, NRC, 13 maart 1993

Paul Zweverink, Vijf van Groningen laten bridgetop verbijsterd achter, Nieuwsblad van het Noorden, 15 mei 1987

Daily Bulletins 11^e European Common Market Championships Valkenburg, editors: Jaap Veerkamp & Paul Erich

De trotse EEG-kampioenen: v.l.n.r. Paul Jansen, Kees Verkade,
Joop van der Goot, Piet Jansen en Jan Westerhof.

Er gaat niets boven Groningen

Nederland B

In 1987 werden in Valkenburg de EEG-kampioenschappen gehouden. Op het laatste moment zegde Spanje af, zodat Nederland als organiserend land een tweede team mocht afvaardigen. Bondscoach Cees Sint vroeg eerst landskampioen WAC, maar door ziekte moest die verstek laten gaan. Daarna viel zijn keuze op het Groninger Aegon-team, dat bestond uit Joop van der Goot, Jan Westerhof, Kees Verkade en de gebroeders Piet en Paul Jansen. Zij namen deel onder de naam Nederland B.

De troeven zaten 8-1 tegen
Dat Joop van der Goot niet de enige speler in het Groninger team was die kon bluffen, bewees Kees Verkade enige jaren later in het Kruiken Toernooi.

Natuurlijk kunnen oost-west twee klaverenslagen oprapen. Maar de Franse west kon niet bevroeden dat Van der Goot zes had geboden met twee kleine klavertjes in zijn hand en besloot even te ‘kijken’ met ♦A. Het bleef bij kijken, want Van der Goot raapte in een mum van tijd zijn dertien slagen op. De klaveren op tafel verdwenen op de hoge harten, waarna de twee klavertjes in noord konden worden getroefd. Na afloop grapte Van der Goot: “Ik was te voorzichtig. Natuurlijk had ik 7♠ moeten bieden.”

Noord gever | Niemand kwetsbaar

Zuid gever | Noord-zuid kwetsbaar

Ik had zeven moet bieden
In mannentaal schreef André Boekhorst in de Volkskrant: “Het Groninger Aegon-team dat zo verrassend won speelt mannenbridge, zoals het in de wandelgangen wordt aangeduid. Recht op het doel af, gedurfd en weinig subtiel gepriegel.” Dat was Van der Goot op het lijf geschreven. De gewaagde actie op onderstaand spel leverde hem eeuwige roem op, want het werd opgenomen in het boek Famous hands from famous matches van Terence Reese & David Bird.

Bridge is als een steen
De Groningers waren blij verrast. Paul Jansen lichtte toe: “Wij dachten nergens aan, want al sinds jaar en dag is het zo dat je het als noorderling wel kunt vergeten. Wij worden door de selectiecommissie van de NBB wat internationale afvaardigingen betreft min of meer geboycot. Bondscoach Cees Sint kwam maandagochtend bij ons terecht. Zoiets gebeurt alleen als ze absoluut niet meer om je heen kunnen.” Joop van der Goot voelde dat ook zo: “Je kunt dan denken dat het bridge is als een steen die je in het water gooit. De binnenste cirkels zijn het duidelijkst zichtbaar en wij zitten in de provincie nu eenmaal helemaal aan de buitenkant.”

Het wonder geschiedde
Maandagochtend belde Sint en halsoverkop werd het team bij elkaar getrommeld om van het hoge noorden helemaal naar het zuidelijkste puntje van Limburg te reizen. Kees Verkade: “Van enige voorbereiding was geen sprake. We stapten maandagmiddag om drie uur halsoverkop in de auto, want om zeven uur begon de eerste ronde.” De eerste ronde liet Verkade aan zich voorbij gaan: “Ik had nimmer een internationale wedstrijd gespeeld met schermen op tafel.” Tot ieders verbazing won Nederland B die eerste wedstrijd van Nederland A (Leufkens-Westra en Tammens-Kirchhoff) om daarna wedstrijd na wedstrijd de internationale topteams aan de zegekar te binden. De Groningers konden het zelf ook nauwelijks geloven. Verkade: “Iets was bereikbaar, dat aanvankelijk onmogelijk had geleken.“ Piet Jansen: “Na de eerste overwinningen keken we elkaar wat ongelovig aan. Nog even hebben de jongens eraan gedacht om echt serieus te worden en vroeg naar bed te gaan vanwege de plotselinge favorietenrol.” Van der Goot: “Maar we besloten dat het toch maar het beste was om in ons normale ritme te blijven. Dus gingen we nog even op stap…”

Na alle wedstrijden te hebben gewonnen volstond een kleine nederlaag in de laatste ronde om kampioen te worden en klonk het Wilhelmus voor de kleurrijke noorderlingen.