1.  Stop in ruiten en niet minimaal.
2.  Roman Keycard Blackwood voor klaveren.
3.  Drie van de vijf keycards.
4.  Heb je troefvrouw?
5.  Nee.

Boris Schapiro (links) en Irving Gordon, wereldkampioen senioren in 1998. Met gevoel voor theater draagt Schapiro hetzelfde colbert waarmee hij in 1955 de Bermuda Bowl in ontvangst nam.

Terence Reese (links) en Boris Schapiro bij terugkomst uit Buenos Aires.

Schapiro moest als zuid 6♠ zien te maken, hetgeen na de ♣H-start een schier onmogelijke opgave lijkt. Het ligt voor de hand om ♣A te pakken en klaveren terug te spelen in de hoop om de verliezende ruiten op ♣B weg te gooien. Maar Schapiro besefte dat een beetje tegenstander – met ♣V aan slag – wel ruiten zou spelen en zo de downslag zou meenemen. Schapiro speelde daarom met een stalen gezicht ♣4 bij. West kon niet bevroeden wat er aan de hand was en vervolgde met een kleine klaveren. Schapiro greep zijn kans: om een ruiten op de vijfde klaveren te kunnen wegwerken had hij drie entrees nodig en ogenschijnlijk liggen er maar twee, namelijk ♠10 en ♥A. Schapiro loste dit elegant op: na ♣A speelde hij een kleine schoppen naar de zeven (!), troefde een klaveren met ♠A, vervolgde met een kleine schoppen naar de tien, weer een klaveren hoog getroefd, en ♥A diende als entree om op vrijgespeelde ♣B zijn ♦7 af te gooien.

Tegenpolen
Schapiro en Reese verschilden als dag en nacht. Reese speelde als een computer aan de bridgetafel: totaal geconcentreerd en volledig emotieloos probeerde hij de meest kansrijke speelwijze te vinden. In het dagelijks leven was hij een zachte, vriendelijke man, die geestig uit de hoek kon komen. Schapiro daarentegen speelde met flair, vertrouwde op zijn intuïtie en was zowel aan de bridgetafel als in de omgang geen makkelijk mannetje. Eigenlijk een stuk chagrijn, maar wel eentje die van een practical joke hield. Hij wedde ooit om vijftig pond dat Reese tijdens het bridgen zo in het spel opging, dat hij zelfs een naakte vrouw in de speelzaal niet zou opmerken. Zo gezegd, zo gedaan, en breed grijnzend nam Schapiro het geld in ontvangst. Een andere keer haalde Reese zijn behaalde trofeeën op bij Schapiro, die in een chique buurt woonde. Op straat werd hij door agenten aangehouden, want die vonden al die zilveren bekers, gewikkeld in een laken, nogal verdacht. Reese wist de bobby’s over te halen om even mee te gaan naar zijn goede vriend Schapiro, die zou de situatie wel uitleggen. Daar aangekomen zei Schapiro met een stalen gezicht dat hij Reese nog nooit van z’n leven had gezien. Pas nadat Reese in de cel was beland, vond Schapiro dat hij te ver was gegaan en biechtte met frisse tegenzin de waarheid op.

Tot op zeer hoge leeftijd
Nadat hij in 1955 al eens wereldkampioen was geworden, flikte Schapiro dat kunstje in 1998 nog een keer. Met Irving Gordon won hij overtuigend het WK senioren. Hij was inmiddels 89 jaar, een vermelding in het Guinness Book of Records waardig.

In 2002 overleed Schapiro op 93-jarige leeftijd. Zijn bridgecarrière omspande ruim zes decennia. Hij liet een onuitwisbare herinnering na.

Schapiro kwam met ♠9 uit, genomen met de aas op tafel. Omar Sharif speelde ♠10 bij, een even aantal aangevend. De leider speelde een harten naar de heer (Sharif ♥9) en speelde een kleine klaveren naar ♣B, zich wapenend tegen dit troefzitsel. Gewone stervelingen zouden de slag nemen, en allesbehalve ruiten terugspelen in de hoop dat ze later ♦H zouden maken. Zo niet Schapiro. Hij had door het signaleren van zijn partner razendsnel geconcludeerd dat de leider een 3-2-2-6-verdeling had en legde, na ♣V te hebben genomen, vlotjes ♦H op tafel! Een geniale kaart, want Schapiro had heel goed gezien dat alleen dit naspel de leider voor een onoplosbaar probleem stelde: hij kon oversteken naar ♣B, maar zat geplakt aan tafel: hij kon niet terug naar zijn hand zonder dat Schapiro overtroefde!

Gedurfd afspel

Geniaal tegenspel
Boris Schapiro kon verdedigen als geen ander:

Door het goed getimede 2♥-bod misten de Italianen de hartenmanche. Weliswaar waren in die jaren psychologische biedingen niet ongewoon, maar de aanklagers beargumenteerden dat Schapiro het vindingrijke 2♥-bod straffeloos kon doen, omdat hij wist dat Reese maar twee hartens had. De bridgewereld viel uiteen in twee kampen. Sommigen waren ervan overtuigd dat Schapiro en Reese valsspelers waren, anderen vonden het bewijs onvoldoende. Hoe het ook zij: deze onverkwikkelijke affaire betekende het einde van het partnership Schapiro-Reese. Reese wijdde zich vanaf dat moment aan het schrijven van bridgeboeken en groeide uit tot een van de beste auteurs aller tijden. Schapiro bleef wel bridgen. Hij had namelijk een broertje dood aan schrijven en kwam niet verder dan een paar schamele boekjes. Wel schreef hij de bridgecolumn voor The Sunday Times, hoewel men vermoedde dat hij gebruikmaakte van een ghostwriter.

Sporthelden, geliefd en verguisd

Elke sport is gebaat bij iconen. Het voetbal zou saaier zijn zonder Ronaldo en Messi, iedere liefhebber van boksen herinnert zich het titanengevecht tussen Muhammad Ali en Joe Frazier, de legendarische wedstrijden tussen de vloekende McEnroe en de stoïcijnse Borg staan menig tennisser nog op het netvlies gegrift, en basketbalkenners vragen zich nog steeds af hoe Michael Jordan zo hoog door de lucht kon vliegen. De bridgewereld mocht zich gelukkig prijzen met de spraakmakende Boris Schapiro.

Schapiro werd in 1909 geboren in Riga, Letland, en moest begin twintigste eeuw samen met zijn welgestelde familie vluchten voor de bolsjewieken. Na talloze omzwervingen kwam het gezin in Engeland terecht, alwaar Boris al op tienjarige leeftijd een zakcentje bijverdiende door op school om een tariefje te bridgen. In de jaren dertig toonde hij zich een uitermate verdienstelijk bridger, maar pas na de Tweede Wereldoorlog, toen hij gestopt was met werken in het familiebedrijf, legde hij zich echt serieus toe op bridgen. Hij vormde een succesvol partnership met de al even getalenteerde Terence Reese. Zij werden eind jaren veertig verschillende keren Europees kampioen, in 1955 wonnen ze de Bermuda Bowl en in 1960 behaalden ze een zilveren medaille op de Olympiade. 

Voorpaginanieuws
In 1965 werden Schapiro en Reese bij de strijd om de Bermuda Bowl in Buenos Aires door de Amerikanen beschuldigd van vals spel. Wereldwijd stonden de kranten er vol van. Ze zouden met hun vingers het aantal harten hebben aangegeven. Dit spel diende als bewijs: