Beste Gerard,

De genade van de lange lijn… In mijn eigen retrospectief op onze relatie kwam deze het meeste binnen bij mij. Het afscheid van Wim van den Donk. Al googelend kwam ik op een fragment waar Guus Meeuwis Brabant zong bij zijn afscheid. Ik heb een speciale band met Guus. Andersom niet overigens. Voor zover ik weet althans. Ik studeerde in Tilburg toen Guus groot werd met Het is een nacht. Een aantal keren stond ik als student op een meter afstand van Guus Meeuwis (en Vagant). Toen kon dat nog. Later mijn oudste dochter (een beetje) vernoemd naar Guus; ik heb nog een door Guus gesigneerd T-shirt van toen mijn Guusje nog een baby was. Inmiddels is ze 16. Over een lange lijn gesproken.

Wim van den Donk was vanzelfsprekend geraakt door het optreden van Guus. Het nummer Brabant is immers veel meer dan een eenvoudig lied. Het geeft velen een diep en warm gevoel vanbinnen, van harmonieuze verbondenheid, gek genoeg ook ver buiten Brabant. Het gaat ook over waar je je thuis voelt, wat onveranderlijk is en wat we moeten koesteren. Je gezin, je familie, je land en in ons geval de sport in Nederland en daarbuiten. Lang geleden begonnen, een prachtige historie en ontelbare tradities en hopelijk nog heel lang aanwezig omdat het de samenleving verrijkt op een ongekende manier.

Even later sprak Wim van den Donk over het bouwen van kathedralen. Dat is wat bestuurders doen, zei hij. Langetermijndromen koppelen aan gepassioneerde actie in het moment zelf. Mooie resultaten maar ook stappen terug, afbraak en je weer oprichten. Aan dromen blijven werken en aan een erfenis waarvan je weet dat je het doorgeeft aan een volgende generatie die op haar beurt droomt, bouwt, afbreekt, resultaten haalt, teleurstellingen verwerkt en ook weer doorgeeft.

Wij hebben samen een behoorlijke periode van deze lange lijn op mogen trekken en samen aan onze sportkathedraal mogen werken. Aan verschillende delen van onze kathedraal maar altijd in samenhang en overtuigd dat de som der delen meer is dan de delen afzonderlijk. Dat vult mij met trots en dankbaarheid. Ik bouw samen met anderen verder. En jij ongetwijfeld ook. Vanuit een andere rol wellicht, maar met net zo veel betrokkenheid.

Gerard, ik zal onze natuurlijk manier van samenwerken missen. Nooit een woord te veel. Altijd daar wanneer het nodig was. Het ga je goed!

Je was op weg naar 65 jaar. We hadden tal van plannen voor jouw laatste volle jaar bij NOC*NSF, niet wetende dat die allemaal een paar maanden later vanwege het vermaledijde virus de prullenbak in konden. Dat was flink schakelen. Opnieuw trouwens en met veel verve. In je dikke 11 jaar bij NOC*NSF was het eigenlijk nooit anders. “En weer door!”, werden gevleugelde woorden. Je weet dat ik het zeer op prijs heb gesteld dat ik bij al dat schakelen en weer door, vaak betrokken was. “Wil je met me meedenken?” vroeg je dan. En dat deed ik erg graag.

Nu moet je opnieuw schakelen. Ben je al mee bezig, merk ik. Even doorbijten nog, die aandacht voor je leeftijd en het pensioneren neemt nu vast snel af. En dan weer door! Plannen maken en die uitvoeren. Met iedereen die je dierbaar is en met al die mensen met verhalen die jij de afgelopen bijna 67 jaar om je heen hebt weten te verzamelen.

Het ga je goed Gerard en dank voor al het sparren over wat dan ook, ik heb ervan genoten!

Beste Gerard,

’Leeftijd, leeftijd, leeftijd. Het houdt mij best wel bezig nu ik die magische grens van 65 jaar begin 2020 hoop te bereiken. Je bent zo oud als je je voelt, luidt een bekend spreekwoord. En zo is het. En als je veel sport, is dat vaak minder oud dan de kalender aangeeft.’

Dit schreef je in je oudejaarsblog van 2019. Terwijl je in diezelfde dagen met een snelheid van zo’n 60 kilometer per uur door de verse sneeuw de Vulcano naar beneden danste, met Kaya. ‘Samen, heerlijk!’, scheef je.

We vonden elkaar in de liefde voor sport, maar vooral wat sport kan doen in een samenleving. Ook in onze samenwerking daarna, toen ik als bestuurslid aantrad bij NOC*NSF, heb ik je steeds vanuit die visie zien opereren, daarbij ook goed in de gaten houdend dat er nog meer dan sport in het leven is.

We hebben veel kippenvel-momenten meegemaakt, van de olympische vlam in Griekenland, naar de prachtige medailleregen van Rio en als kers op de taart jouw ‘mooiste Spelen ooit’; #Tokyo2020, tijdens een wereldwijde coronapandemie, in een gekte en met een emotie die het voor jou ongekende Olympische Spelen maakten, en waar we als #TeamNL fantastisch hebben gepresteerd!

Het grootste verschil heb je misschien wel gemaakt op de minder mooie aspecten die helaas ook speelden; de commissie-De Vries, je strijd voor diversiteit en openheid en tegen discriminatie, de komst van de Ethische Commissie. Je greep in, hield vol en zette iets neer dat écht een verschil maakte.

Ik ga niet je hele palmares beschrijven (dat doen anderen vast, en veel beter), maar ik wil je wel zeggen dat ik je ga missen. Als directeur, maar ook als Gerard; als mede-wielrenner (gelukkig is er Strava), als maatschappelijk geëngageerd mens, als politiek junkie, en gewoon als superfijne kerel. Ik gun je – in al je bescheidenheid – dat je trots bent op wat je hebt neergezet en hoop dat je met volle teugen blijft genieten van het leven, ook in deze nieuwe fase!

Veel liefs uit Utreg,

Lieve Gerard,

Tijdens EYOF leerden we elkaar kennen en wat een bijzonder evenement was dat! Het viel niet altijd mee, maar met jouw schat aan ervaring, verbindend vermogen, tact, netwerk en vasthoudendheid, hebben we daar een fantastisch evenement neergezet waar in Utrecht nog steeds met enthousiasme over gesproken wordt.

Op bezoek bij de Nederlandse ambassade in Minsk.

Beste Gerard,

Dank voor je inzet en tijd die je de Nederlandse sport hebt gegeven. Samen met Maurits hebben jullie een stevig fundament neergelegd waarmee de top 10-ambitie werkelijkheid werd. Dank ook voor de kans die jullie hebben gegeven aan de ‘chefs’-klas om ons te bewijzen op de Olympische Spelen als chef van TeamNL. Je hebt altijd tijd voor me gemaakt om te sparren, na te denken over de sport en me daarin te adviseren. Bijgaande foto komt uit Minsk waar ik veel geleerd heb en we samen over olympisme gesproken hebben. Succes met het zoeken van een nieuwe passie, we gaan je vast en zeker nog tegenkomen in de sport.

Sportieve groet,

Beste Gerard,

Het is zover, je gaat met je welverdiende pensioen.

Hoewel we niet nauw, eigenlijk helemaal niet, hebben samengewerkt, heb ik onze korte contacten aan de balie in de Arnhemhal altijd als zeer prettig ervaren. Zal door onze gemeenschappelijke hobby van het fietsen komen, jij bent altijd een van de eersten om mij een ‘kudo’ te geven, maar voelde altijd wel een bepaalde klik, ondanks je drukke agenda maakte je af en toe toch tijd voor een praatje.

Vanuit het hart van de Nederlandse topsport wens ik jou en je familie een ontzettend fijne toekomst toe! Vooral lekker blijven fietsen en zie je op Strava!

Hartelijke Gerard,

Menselijke maat, een betekenisvol woord, zeker op dit moment. In jou Gerard, ontmoette ik een bewogen bestuurder die oog had voor het menselijke. We waren betekenisvol in gesprek vanaf het moment dat het om waarden en waardenvol leiderschap ging. In de complexiteit van je werk, liet je je leiden door een sterk ontwikkeld moreel kompas, door passie en respect. Een mens met veel aandacht en een groot hart. Geen groot ego op een podium, maar anderen het podium bieden. Trots op wat jullie samen bereikten.

De sprint in deze estafette was een uitdagende en belastende. In een tijd van onzekerheid, verplichte afstand, uitstel en overleven; bleef jij inspirerend verbinden. Vanuit je hart, kwetsbaar, vol bewogenheid en met vertrouwen in de toekomst en het collectief.

Een formeel einde; het zij je gegund. Ik wens je de ruimte toe om er meer te zijn voor jezelf en je dierbaren. En ik hoop dat je de ruimte mag voelen om andere leiders te inspireren tot beweging door ontmoeting met hoofd én hart. En hen herinnert aan het belang van een moreel kompas voor een wereld waarin mét menselijke maat, excellente resultaten kunnen worden geboekt.

Ons gesprek zal nooit klaar zijn, ik kijk uit naar onze volgende bewogen ontmoeting.

Goede groet,

Gerard en ik kennen elkaar als (ex)-zwagers al meer dan 45 jaar. Zo’n beetje de eerste serieuze baan die Gerard kreeg was als corrector bij het Utrechts Nieuwsblad. En zoals dat bij Gerard hoort, ging hij daar vol voor. Te pas en nog vaker te onpas werden we gecorrigeerd op wat we zeiden of schreven. Zo was er een hele discussie over dat biels geen enkelvoud was, maar meervoud. Een enkele dwarsligger onder het spoor was een biel. Elke tuin lag in die tijd vol met biels – of bielzen. Anders zou je denken, waar gaat het over.

Waarom kom ik op dit verhaal, zo boeiend is het niet, maar wel heel typerend voor hoe Gerard zaken aanpakt. Of dat nou voor werk, hobby’s of sporten is. Hij gaat er vol voor. Met hart, ziel en zaligheid. Gedreven. Vol ervoor gaan, met een winnaarsmentaliteit. Sterke focus, andere zaken zijn van veel minder belang. Prachtig om te zien hoe dit tot een schitterende carrière, maar vooral ook tot een sterke persoonlijke ontwikkeling heeft geleid. En nog verder zal leiden nu hij de periode NOC*NSF achter de rug heeft. Of het nu als toezichthouder, schrijver, interim-manager, reiziger of wat dan ook wordt. Gerard zal er met heel zijn hebben en houwen voor gaan. Met wat hem zo typeert, gedreven en met hart en ziel. En ik vond het prachtig om dit van heel dichtbij mee te maken.

Reis 

Beste Gerard,

Wat past nu beter bij jou dan… reis?

Je kwam vanuit de media
en reisde door naar de sport
Je bracht 2 werelden tot elkaar
Onze eerste ontmoeting was op je ‘mediareis’ in Vancouver
Nog voor je start had je al een nieuwe bestemming voor Sportnext
Daarna volgden tal van nieuwe ideeën
We reisden samen door het land in gesprek met partners
En begeleidden hen naar Londen, Sochi en Rio

Je nam ons mee op talrijke reizen met je boeiende verslagen
Ik ben je dankbaar dat ik daar getuige van ben geweest
Je was een fijne reisgezel!

Ik wens je nog vele mooie bestemmingen
en veel samen genieten met je dierbaren.

 Veel goeds en take care,